Wirtuoz. Pojedynek zabójców Z lektorem pl polskim (2021)Roku Thriller w stylu kina noir. Zawodowy zabójca jest zawsze opanowany, skrupulatny i działa z morderczą precyzją. Wirtuoz, jak sam o sobie mówi, pewnego dnia otrzymuje od swojego mentora najtrudniejsze zadanie w dotychczasowej karierze.
Jeśli oglądaliście zwiastun filmu „Polar” bądź czytaliście nowelę graficzną wydaną przez Dark Horse Comics pod tym samym tytułem, to mniej więcej wiecie czego się spodziewać po najnowszym filmie spod szyldu Netflix Original. To nie ta sama liga co „John Wick”, choć filmy te łączą podobne postaci i schematy fabularne. Z filmami Quentina Tarantino też nie ma co porównywać. Ale mimo tego, gdy już zaakceptujemy fakt, że mamy do czynienia z niskobudżetowym kinem klasy B w formacie telewizyjnym, to „Polar” jest w stanie całkiem udanie zabawić widownię. O ile oczywiście gustujecie w pełnych krwi i brutalności historiach o płatnych zabójcach. Punkt wyjścia „Polar” wcale nie jest taki zły. Na tle innych tego typu historii wypada wręcz interesująco. Organizacja przestępcza, która zatrudnia najbardziej niebezpiecznych i skutecznych płatnych zabójców na świecie, postanawia złamać jedną ze swoich żelaznych zasad. Gdy pracujący dla nich mordercy kończą 50 lat, przechodzą na emeryturę, a wówczas mafia musi wypłacić im pieniądze, które ci zgromadzili przez lata współpracy. Przeważnie są to kwoty idące w miliony dolarów. Zamiast więc je wypłacać, firma wynajmuje innych zabójców, by ci „sprzątnęli” niewygodnych kolegów po fachu. Wtedy kasa będzie mogła zostać tam, gdzie – jak niektórzy twierdzą – jest jej miejsce. Kiedy jednak przychodzi kolej na Duncana Vizlę, znanego jak Black Kaiser, sytuacja dramatycznie się możecie sobie sami dopowiedzieć, nawet bez oglądania filmu. I pewnie niewiele się pomylicie. Ale, na dobrą sprawę, tu nie chodzi wcale o wymyślną fabułę, nieoczekiwane zwroty akcji, ani wielkie kreacje aktorskie. „Polar” to niezobowiązujące kino akcji, które dostarcza prostą rozrywkę, podaną na tyle bezpretensjonalnie i z wyraźnym przymrużeniem oka, że można na nim spędzić w miarę udane 2 godziny. Reżyser, Jonas Åkerlund, świadom komiksowego i specyficznego rodowodu tej opowieści, sprawnie bawi się formą i operowaniem przemocą na ekranie. „Polar” nie ma oczywiście tej samej wizualnej maestrii oraz kapitalnej ścieżki dźwiękowej co „John Wick. Brak mu też formalnej wirtuozerii pierwszego „Kingsmana” czy choćby „Kick-Assa”. To, co najwyżej, młodszy i uboższy brat powyżej wymienionych. Co nie oznacza, że brak tu efektownych scen. Wprawdzie żadna sekwencja pojedynków czy strzelanin raczej nie zapadnie wam w pamięć na dłużej, ale też, biorąc pod uwagę ograniczenia budżetowe, nie można odmówić twórcom tego, że przygotowali dla widzów rzetelnie skrojonego akcyjniaka. W dodatku z lekko komediowym zacięciem, choć w drugiej połowie filmu autorzy nagle postanowili z niego kompletnie umiejętnie gra kolorami i nie tylko mowa tu o krwistej czerwieni, choć tej nie brakuje. Sama przemoc czy postać głównego arcyłotra, Mr. Bluta, są tu komiksowo przerysowane, ale spełnia to swoją rolę, o ile oczywiście podchwycimy konwencję i stylistyczny nawias. Poziom filmu podnosi sam Mads Mikkelsen. Nie pierwszy to raz, gdy aktor wciela się w milczącego brutala. Tym razem także robi to z gracją i klasą. Jego zmęczone spojrzenie i wyraz twarzy idealnie pasują do człowieka, który większość życia spędził na zabijaniu na zlecenie. Niewielu znam aktorów, którzy potrafią wiarygodnie odtworzyć tego typu „bohaterów”, a Mikkelsen należy do tego ciekawe, na drugim planie towarzyszy mu w filmie Vanessa Hudgens w roli, w jakiej jej chyba jeszcze nie widzieliście. Gra stonowaną, wystraszoną i tajemniczą sąsiadkę głównego bohatera. Widzimy ją praktycznie bez makijażu, w niemalże depresyjnym stanie i z ewidentną traumą, która ją niszczy od środka. Całkiem przekonująca kreacja, tym bardziej jak na tego typu zmienia to jednak faktu, że „Polar” to wulgarna i brutalna jatka dla fanów gatunku, którzy nie oczekują filmu na miarę „Pulp Fiction”, nie zgrzytają zębami na sceny czyniące z kobiet obiekty seksualne i nie odwracają wzroku na widok przygważdżania ludzi do ścian czy wbijania szpikulców w świadom wad tego filmu, bawiłem się na nim zaskakująco udanie. Raczej nie planuję do niego wracać, ale też nie mam poczucia zmarnowanego czasu. Autorzy zostawili otwartą furtkę na kontynuację, aczkolwiek skłamałbym twierdząc, że na nią czekam z zapartym że wpadłeś/-aś do nas poczytać o filmach i serialach. Pamiętaj, że możesz znaleźć nas, wpisując adres
Za 10 łapek w górę nowy odc ! Dzięki Za Oglądniecie Filmiku ! Czas Pracy: 2 dni !Tu mnie znajdziesz :Insta : https://www.instagram.com/matuszevsky_/Grupa: ht
Płatni zabójcy chowają broń do kabury, wyciągają wędki i jadą nad morze. Tam w wolnym czasie rozprawiają się z sopocką mafią, spacerują gdyńskim bulwarem i zwiedzają gdański port. To polska odpowiedź na "Wakacje w Rzymie", czyli filmowa podróż Pasikowskiego do Trójmiasta z "Reichu". Tym razem w naszym cyklu przyglądamy się filmowi z Bogusławem Lindą i Mirosławem Baką, w którym panowie dowiadują się, czym jest przedmiotowa miłość i męska, bezwarunkowa przyjaźń. Za miesiąc pokażemy z kolei trójmiejskie wątki w serialu "Czterej pancerni i pies". "Reich" w całej swojej okazałości i z zachowaniem wszystkich niezbędnych detali wpisywał się w reżyserski styl swego twórcy. Władysław Pasikowski po raz kolejny więc skorzystał ze starannie przez lata wypracowanego przepisu na mocne, męskie kino, dbając jednocześnie o obowiązkową równowagę pomiędzy ekranową przemocą a miłością. Siódmy w reżyserskiej karierze film Pasikowskiego opowiadał o dwójce zaprzyjaźnionych kontraktowych zabójców, którzy trudy stresującej pracy mieli zrekompensować sobie sielankowym wypadem nad polskie morze. Sopot nie dał im jednak zapomnieć choć na chwilę o świecie bez skrupułów, wypełnionym przemocą, fałszywymi sojusznikami i złymi kobietami. Wakacje gangsterówNadmorski kurort Pasikowski wykorzystał w dwojaki sposób. Z jednej strony skupił się na eksponowaniu największych walorów turystycznych Sopotu. Standardowo więc dominowały kadry z zatłoczonym Monciakiem, romantycznie ogranym deptakiem i obowiązkowym Grand Hotelem (dziś Sofitel Grand Hotel). Aczkolwiek w tym ostatnim przypadku filmowcy wyjątkowo wysilili się nieco i, co rzadko spotykane w polskich filmach czy serialach, uchwycili hotel z perspektywy lotu ptaka. Pojawiający się w siódmej minucie filmu kadr otwiera tym samym polską część "Reichu" (początkowo akcja dzieje się w Berlinie). Sopot w kamerze Pasikowskiego to jednak również siedlisko snobistycznych playboyów, znarkotyzowanych małolatów hasających po lokalnych dyskotekach i przeraźliwie naiwnych nastolatek z niskim IQ. Paradujący dumnie z upchanym w spodnie białym t-shirtem Bogusław Linda nie mógł odkleić się od lepkich rąk zafascynowanych dziewczyn. Dziś tak "wystrojony" mógłby oblać niejeden test na dresscode w sopockich klubach. W latach 90. (bo wtedy toczy się akcja "Reichu") na luzie i z nonszalancją w głosie zamawiał "sto absolutu z colą", po czym beztrosko czarował piękną Aleksandrę Nieśpielak (w roli Oli), przyznając z rozbrajającym uśmiechem: "Jak jestem pijany, to nabieram blasku". Ot, cały Boguś. Zobacz także: Nocne kluby i dyskoteki. Tak w Trójmieście imprezowano w latach 90. Sopot gangsterski...Sopockiego blasku w "Reichu" próżno jednak było szukać wraz z rozwojem fabuły. Alex (Linda) i Andre (Mirosław Baka) nadziewają się na lokalnych gangsterów, których wyraźnie zaintrygował nowoczesny samochód należący do przyjaciół. Otwarta konfrontacja na sopockim parkingu kończy się dość przewidywalnie. Złodziejską rękę wyciągniętą po cudzą własność Mirosław Baka boleśnie prostuje za pomocą młotka, zaś Linda pewnym "mięsistym" słowem "wyprasza" spłoszonych bandytów. W tym momencie zawiązuje się kluczowa dla losów Andre i Alexa akcja, bowiem stłamszeni przestępcy to nie przypadkowi amatorzy niemieckich aut, a sługusy lokalnego szefa mafii, Wieśka (Krzysztof Pieczyński). Sopockie wakacje dla głównych bohaterów właśnie się skończyły, zanim na dobre się zaczęły. Miejscowych mafiosów Pasikowski sportretował dość powierzchownie i zgodnie ze stereotypowym wizerunkiem polskiego bandziora z lat 90. Gangsterzy, mimo sopockiego lansu, lubią narzucić na siebie niezobowiązujący dresik, sprytem i erudycją nie grzeszą, przyłożyć potrafią nie tylko wrogom, ale i kobietom. Wydaje się jednak, że przede wszystkim kochają... siedzieć. Bynajmniej nie w więzieniu, a głównie w "Fantomie" - jednej z najbardziej znanych, nie tylko w Trójmieście, dyskotek. Kojarzony z długi godzinami otwarcia lokal ściągał do swoich wnętrz najróżniejsze środowiska. Według miejscowych opowieści, pod koniec ubiegłego stulecia głównie interesował tzw. półświatek przestępczy, co skrzętnie wykorzystał w swoim filmie sam Pasikowski. Ekranowe zbiry przesiadują więc w ogródku "Fantoma", prowadząc swego rodzaju "burzę mózgów" i próbując wymyślić skuteczny sposób na pozbycie się nieproszonych gości w osobach Alexa i Andre. Bogata historia "Fantoma" zakończyła się całkiem niedługo po premierze filmu (2001). W 2004 roku otwarto w tym miejscu "Euforię", która nie była jednak w stanie nawiązać do tradycji poprzednika, a wśród gości niespecjalnie wywoływała tytułowy stan uniesienia. ... i Sopot romantycznyJak to w filmie Pasikowskiego bywa, solidne męskie kino akcji trzeba przełamać wyrazistym wątkiem miłości. Alex romansuje więc w sopockich dyskotekach z dziewczyną Wieśka, Olą (Aleksandra Nieśpielak), zaś Andre sięga po młodszy model, a właściwie modelkę - Iwonę (debiutująca na ekranie Julia Rzepecka). Ta perspektywa odkrywa nieco bardziej romantyczną odsłonę Trójmiasta. Na sopockim molo, w świetle gwiazd i na tle Grand Hotelu niezbyt wylewny twardziel Alex otwiera swe złożone wnętrze przed kochanką, wdając się w mało zrozumiałe dysputy filozoficzne. Andre jest bardziej praktyczny i woli konkrety. Swojej wybrance serca pokazuje więc głównie hotelowe pokoje, choć znajduje czas na spacer Bulwarem Nadmorskim w Gdyni czy wizytę w sopockiej restauracji "Pod Strzechą", gdzie para zresztą nawiązuje bliższą znajomość. W gdańskim porcie jak na Dzikim ZachodzieW "Reichu" dominuje naturalnie Sopot, niewielki epizod znajduje Gdynia, finał zaś należy do Gdańska. Miłośnicy filmowych pocztówek z Żurawiem, Dworcem Głównym czy Motławą w tle będą jednak zawiedzeni. Pasikowski zabiera swoich bohaterów do mało wykorzystywanej w kinie przestrzeni - to na nabrzeżu Basenu Górniczego dochodzi do punktu kulminacyjnego, czyli strzelaniny sopockich gangsterów z dwójką głównych postaci. I choć niecodzienny filmowy plener bardzo dobrze spełnił swoje zadanie i dodał uroku przygotowanej scenie, to sposób jej nakręcenia jest na tyle katastrofalny, że o wszelkich walorach widz nie jest w stanie pamiętać. Lista popełnionych błędów i niedociągnięć jest tak długa, że mogłaby z powodzeniem przebić objętość końcowych napisów. Finałowa sekwencja stanowiła zresztą dość gorzkie podsumowanie fatalnie skręconych strzelanin w "Reichu", których równie fatalnym uzupełnieniem były sztampowe dialogi żywcem wyciągnięte z miłosnego poradnika dla nastolatków i przedziwna kreacja, w której większość filmu przechadzał się Baka (kultowa już kurtka z dziwacznymi frędzlami rozwiewanymi przez nadmorską bryzę).Polak zamiast NiemcaMało brakowało, a aktor Teatru Wybrzeże wcale nie miałby okazji tak oryginalnie wystroić się na ekranie. Pierwotnie rola Andre napisana była pod Tila Schweigera, Niemca, którego polska publiczność pamiętała z "Bandyty" Macieja Dejczera. Gdy ten jednak z projektu zrezygnował, Pasikowski zaproponował Mirosława Bakę, z którym już wcześniej współpracował na planie "Demonów wojny według Goi". Postać Andre i występ w "Reichu" z pewnością w jakimś stopniu zwiększyły rozpoznawalność Baki wśród polskiej publiczności filmowej i otworzyły furtkę do kolejnych kreacji na wielkim ekranie, nie tylko na lokalnej scenie przeklętyTego samego nie można było już powiedzieć o Władysławie Pasikowskim, którego krytycy i widzowie niemal zlinczowali za "Reich". Film został fatalnie przyjęty i okazał się klapą, aczkolwiek ściągnął do kin dość sporą publikę. Do standardowych w przypadku tego reżysera zarzutów o ekranowy szowinizm i eskalację przemocy dołączyła krytyka sztucznych dialogów, kiepskiego scenariusza i wspomnianych już kwestii realizacyjnych poszczególnych scen. Filmu nie byli nawet w stanie uratować nieźli aktorzy (szczególnie Linda i Pieczyński) oraz świetna ścieżka dźwiękowa Tomasza Stańki uzupełniona utworami Tomasza Lipińskiego, znanego z Brygady Kryzys i grupy Tilt. Zwolenników "Reichu" mimo tego nie brakuje. Koneserzy doceniają prowincjonalny urok produkcji, zachwycają się świetną rolą Bogusława Lindy i jego nieśmiertelnymi powiedzonkami, które po 15 latach wciąż odżywają, głównie za pośrednictwem serwisu YouTube. O sobie z kolei nie za bardzo przypominać chciał sam Pasikowski, który po "Reichu" na długie lata zrezygnował z reżyserowania filmów. Wrócił dopiero 11 lat później, w 2012 roku "Pokłosiem", rok później wyreżyserował "Jacka Stronga". W międzyczasie stworzył też serialowego "Glinę". Do "Reichu" wracał kilka razy w wywiadach, podkreślając, że film... jest jego ulubionym w reżyserskiej karierze. Tej opinii zapewne przyklasnęłoby sporo osób, szczególnie tych, które wciąż z rozrzewnieniem wspominają łowiącego ryby w Bałtyku Lindę i stojącego obok Bakę. Oczywiście w obowiązkowej kurtce z frędzlami.2023-04-05 - Odkryj należącą do użytkownika NIHILISTYCZNA PROHIBICJA tablicę „Æ.1 Pentakl płatnych zabójców” na Pintereście. Zobacz więcej pomysłów na temat pentakle, postaci fantasy, potwory.
lobos99 w odpowiedzi na post: Loszo | 'Dorwać Cartera' z Michaelem Caine'm, pierwowzór, bo o ile pamiętam był remake. Grana przez Anglika postać to wzór zawodowego nadużycie
Raj dla zabójców.rmvb • kraj: Wielka Brytania rok produkcji: 2006 czas trwania: 49 min Kobiety w Gwatemali codziennie narażone są na gwałty, porwania lub zabójstwo z rąk odr Wykorzystujemy pliki cookies i podobne technologie w celu usprawnienia korzystania z serwisu Chomikuj.pl oraz wyświetlenia reklam dopasowanych do Twoich potrzeb.
Niejednokrotnie są silniejsze od otaczających ich mężczyzn, nie boją się wzięcia spraw w swoje ręce i wiedzą co muszą zrobić. Seksowne, zdeterminowane i nieustraszone – przed Wami lista równie zabójczych bohaterek, które charakterem bardzo przypominają te z „Kobiet mafii”. 1. Everly („Everly”, reż. Joe Lynch, 2014) Everly (Salma Hayek) to zmuszana do prostytucji i więziona przez swojego byłego chłopaka kobieta. Od lat nie widziała swojej córki, a ciągle szantażowana przez szefa mafii Taiko – cały czas obawia się o życie rodziny. Kiedy w końcu wpada na pomysł w jaki sposób uciec i dostarczyć matce ogromną sumę pieniędzy, która zabezpieczy życie jej i jej córki – Taiko odkrywa jej plan. Teraz Everly staje się celem kilku płatnych zabójców, a ścigana przez gangstera postanawia za wszelką cenę nie dać się zastraszyć. Niejednokrotnie będzie musiała sięgnąć po broń, a wola przeżycia wykrzesa z niej ogromne pokłady siły i nadludzką determinację. Everly to bohaterka, która nie tylko wie jak wykorzystać swój seksapil, ale również będzie skłonna dokonać niemożliwego, aby tylko zapewnić bezpieczeństwo najbliższym. 2. Czarna Mamba („Kill Bill: vol. 1”, „Kill Bill: vol. 2”, reż. Quentin Tarantino, 2003 – 2004) Czarna Mamba (Uma Thurman) to chyba najsłynniejsza płatna zabójczyni w kinie - wzór pragnącej sprawiedliwości silnej kobiecy, którą nikt i nic nie będzie stanie zatrzymać... Kultowe filmy „Kill Bill” to historia zemsty na ludziach, którzy ją zdradzili i zniszczyli jej życie. Pewnego dnia, kiedy dowiaduje się, że jest w ciąży – postanawia porzucić niebezpieczne życie i odejść od swojego szefa i narzeczonego Billa (David Carradine). W małym miasteczku ma zamiar wziąć ślub z mało znanym mężczyzną, ale Bill i jego ludzie zabijają pana młodego, a pannę młodą poważnie ranią. Po czterech latach śpiączki Czarna Mamba wybudza się w szpitalu, a przeświadczona o stracie dziecka postanawia zemścić się na wszystkich swoich oprawcach. W ten sposób zaczyna poszukiwanie ludzi Billa aby na końcu dotrzeć do niego samego… i oczywiście – zabić. 3. Letty Ortiz (seria filmów „Szybcy i wściekli”) Letty (w tej roli Michelle Rodriguez) pojawiła się już w pierwszej części „Szybkich i wściekłych” (2001 rok), ale jej bohaterka stała się coraz bardziej znaczącą postacią w ostatnich częściach serii (w 2017 roku premierę miała ósma część „Szybkich i wściekłych”). Jako partnerka szefa grupy - Dominica Toretto (Vin Diesel) niejednokrotnie musiała stoczyć własną bitwę o bezpieczeństwo i dobre imię. Wcielała się w rolę kochanki, twardego żołnierza, czy tajnej agentki… Najprościej mówiąc - spokojne życie nigdy nie było synonimem jej związku z Dominiciem. 4. Evelyn Salt („Salt”, reż. Phillip Noyce, 2010) Evelyn Salt (Angelina Jolie) jest lojalną agentką CIA. Pewnego dnia zostaje oskarżona o bycie rosyjskim szpiegiem, który planuje zamach na prezydenta USA. Widząc, że na szali leży nie tylko jej życie, ale również życie ukochanego męża, postanawia uciec aby oczyścić swoje imię udowodnić wszystkim swoją wierność i oddanie dla kraju. Używając doskonale wyćwiczonych w CIA umiejętności próbuje rozwikłać zabójczą zagadkę i dociec sprawiedliwości. Zdaje sobie sprawę, że jeśli się jej nie powiedzie, to najbardziej wpływowe siły na świecie jednym ruchem zlikwidują wszelkie ślady istnienia jej rodziny. „Salt” to trzymający w napięciu thriller w którym zobaczymy również Daniela Olbrychskiego (w roli rosyjskiego agenta). 5. Nikita („Nikita”, reż. Luc Besson, 1990, „Nikita” serial, 2010-2013) Nikita, narkomanka skazana na dożywocie za zabicie policjanta, pewnego dnia dostała propozycję nie do odrzucenia – albo trafi do więzienia, albo… zostanie zawodową zabójczynią pracującą na zlecenia tajnej agencji rządowej. Wybierając drugą opcję wymazuje swoją przeszłość i przechodzi drastyczne szkolenie pod okiem sadystycznego opiekuna Boba (Tcheky Karyo). Stworzona jako całkowicie nowa osoba staje się „Josephine” – uwodzicielską maszyną do zabijania. Współpracując z Rico (Marc Duret) – równie skrzywdzonym żołnierzem agencji musi za wszelką cenę trzymać swoje uczucia na wodzy… „Nikita” doczekała się również swojej serialowej i znacznie bardziej współczesnej wersji. Tam fabuła rozpoczyna się od momentu w którym Nikita – zbiegła z agencji, postanawia zemścić się na swoich oprawcach i zniszczyć jednostkę. W rolach głównych zobaczymy tam Maggie Q, Shane Westa i Lyndsy Fonseca. Recenzuje dla nas Anna Pawluczuk, dziennikarka, reżyserka filmowa i miłośniczka kotów. Od lat prowadzi bloga Zobacz także: Widziałam "Kobiety mafii" i uprzedzam: chwilami będziesz chciała wyjść z kina Zobacz także: Filmy o miłości oparte na faktach Zobacz także: 6 filmów podobnych do "Bohamian Rapsody"
Mechanik (2011), reżyseria Simon West. Opowieść o płatnym zabójcy z zasadami, który chce przejść na emeryturę i szkoli następcę, spodoba się zapewne wielbicielom mocnego kina lat 70., szczególnie że film z Jason Stathamem w roli głównej jest remakiem filmu z 1972 roku, w którym wystąpił Charles Bronson.
Arnold Schwarzenegger albo przeżywa drugą młodość, albo brakuje mu pieniędzy. Ostatnio bowiem grywa w filmach tak często, jak w latach swojej świetności. Były gubernator Kalifornii tym razem wystąpi w komedii akcji pt. Killing Gunther, autorstwa debiutującego w roli reżysera Tarana Killama. Promocja filmu ruszyła i nasuwa jeden wniosek: bardzo możliwe, że Arnold trafił w końcu na rolę, która była mu potrzebna. Film opowiada o grupie ekscentrycznych płatnych zabójców, którzy przyjmują zlecenie wyeliminowania niejakiego Gunthera – ich największego konkurenta w branży. Zadanie okazuje się jednak nie być takie proste. Wiekowy Gunther wciąż przejawia dużo sprytu i zdaje się przewidywać każdy krok depczących mu po piętach cyngli. Scenariusz i reżyserię filmu objął twórca o iście zabójczym nazwisku – Taran Killam. Polskiej publiczności jest on mało znany, ale za oceanem pokazał już co nieco swoich umiejętności jako komik w Saturday Night Live lub innych tego typu show. Podobne wpisyPomińmy szczegóły obsady, gdyż umówmy się co do jednego – jeżeli ktokolwiek z nas zdecyduje się na seans Killing Ghunter, zrobi to dla Arnolda, a nie dla aktorów jemy towarzyszących. Zwiastun sugeruje ciekawą, staroszkolną mieszankę komizmu sytuacyjnego z wartką akcją, do której, o dziwo, austriacki dąb pasuje jak ulał. Tak, sam dziwię się sobie, że to piszę, ale jestem zdania, że Killing Ghunther może wyjść Schwarzeneggerowi na To proste – chodzi o dystans. Gołym okiem widać, że aktor w końcu popuścił trochę powietrza i zagrał na większym luzie. Co ważne, Arnold wyraźnie bawi się wizerunkiem niezniszczalnego twardziela, stosuje autoironię, pogrywa ze swoim dorobkiem. To, że gwiazdor ma poczucie humoru, wiemy od dawna – dowodem na to są udane występy w komediach, takich jak Junior czy Bliźniacy. Ale po powrocie do aktorstwa, po przerwie na karierę polityczną, potrzebne mu było nabranie dystansu do swojego emploi, do czego Killing Gunther daje filmu jeszcze w tym roku.
Dy4LFFH.filmy o płatnych zabójców
