zapytał(a) o 21:09 moja wina , moja wina , moja bardzo wielka wina ... :( wesprzesz mnie ? dzisiaj kumpel , bardzo dobry kumpel , zadzwonił do mnie czy pojerzdzę z nim na motorze niestety musiałam odmówić bo spotkanie z księdzem ( przygotowanie do bierzmowania ) no i on sam pojechał , 2 godziny później dzwoni do mnie jego mama , że Andri miał wypadek i jest w ciężkim stanie to było ok. przyznam , że zaczęła się modlić , żeby przeżył operację , a o 20 .30 dowiedziałam się że nie żyje ... do tej pory nie dotarło do mnie co się stało to moja wina , moja , bo z nim nie pojechałam ( gdybym była z nim , to by jechał wolniej ...) to moja wina . moja wina , moja bardzo wielka wina ...ja sobie tego nie wybaczę , to prze zemnie , moja wina , moja , moja moja wina TO TYLKO MOJA WINA :( ja sobie tego nie wybaczę , nie daruję sobie ... MOJA WINA :( :( :( :( :( ja czuję się okropnie , , mogłam z nim jechać , to prze zemnie , jestem nienormalna , to tylko spotkanie do bierzmowania ... gdzybym je opuściła , to on by żył :(( sorry za błedy , ale cały czas płaczę i praktycznie nie widzę liter ...mam ochotę się zabić i być teraz z Andrzejem [*] Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2010-06-15 21:42:17 Odpowiedzi Mewuśś odpowiedział(a) o 21:20 Kurde, aż się zamartwiaj sie tak, to nie jest twoja wina, nie mysl sobie, że jak byś tam była to by było inaczej, to tylko pogarsza sprawę. Spokojnie ochłoniesz, ale współczucie się należy, bo nie jest tak łatwo się pozbierać ;( blocked odpowiedział(a) o 21:47 Naprawdę nie wiesz jak bardzo Ci teraz współczuję. Przykro mi bardzo, ale niestety musisz się z tym pogodzić, wiem że to trudne, ale innego sensownego wyjścia nie ma... I nie obwiniaj się, bo to sprawi, że będziesz chciała popełnić samobójstwo, a tego nie polecam, w końcu jeszcze tyle życia przed Tobą. Na pewno dojdziesz do siebie po jakimś czasie, lecz będzie to dla Ciebie bardzo trudne. Na Twoim miejscu poszukałabym wsparcia w znajomych, żeby pocieszali Cię w trudnych chwilach i byli z Tobą jak najczęściej. Jeżeli chcesz się wyżalić, możesz napisać, a ja podam Ci moje GG, myślę, że zrobi Ci się lepiej na sercu. lena002 odpowiedział(a) o 21:11 nie obwiniaj się nie moglas tego wiedziec, kazdy ma swoje zycie , powinien je szanowac a nie narazac blocked odpowiedział(a) o 22:01 nigdy nie wiesz, co by się wiadomo, czy jechał by wolniej i czy by nawet mogłabyś z nim zginąć i by były 2 ofiary, a nie jedna. [*]nie obwiniaj się, bo nie jesteś winna. po prostu nie spodziewałaś się tak strasznego ran potrwa jeszcze długo, ale jedyne co teraz możesz zrobić, to modlić się o jego dobre życie w niebie . ;(współczucia. wiem co możesz przeżywać. śmierć osoby bliskiej to coś okropnego. rok temu miałam taki sam przypadek, to nie był taki bardzo bliski kolega, ale to jednak osoba, którą znałam i trzymaj się. <33 bd. dobrze."Tylko czas zagoi rany"Nie zabijaj się! To najgorsze rozwiązanie. ;([*] [*] [*] [*] [*] [*] roksi_3 odpowiedział(a) o 21:25 jezu współczuję Ci , wiem jak się czujesz. blocked odpowiedział(a) o 22:03 To nie jest twoja chciał go wziąć i się bo ciebie nie chciał tym myślisz że Andrzej zginął dlatego że jechał za że on nie jest rzeczy się złożyła na nawet nie było tam nadmiernej to mówić ale może tak miało za pół roku dostał by raka i się męczył wiesz co by wiesz więc nie możesz za to decydować i to na pewno nie twoja że na pewno nie jesteś ani ty ani ja powołani do tego żeby móc decydować o czyimś życiu i nie masz dość mocy żeby wziąć odpowiedzialność za siły życia i śmierci to tym bardziej nie jesteś powołana do tego by ponosić za to jesteś właścicielką czyjegoś życia więc nie możesz ponosić winy za to co się z nim jesteś cudotwórcą więc nie bierz poczucia winy za coś nad czym nie mogłaś panujesz nad śmiercią wiec się nie dla Andrzeja będzie jak skupisz się na nim a nie na sobie i swoim z księdzem jakimś to ci podpowie co można zrobić dla zmarłych jak silne uduchowienie pomaga przeżyć taką znałem Andrzeja ale myślę że nie chce abyś się winiła i chyba byłby szczęśliwy tam gdybyś sobie twoje cierpienie nie wiele że ta sytuacja może cię wiele nauczyć i najlepsze co możesz dla niego zrobić to tego nie zmarnować. nie przejmuj się , to nie twoja wina ! kasia135 odpowiedział(a) o 21:11 nie obwiniaj sie to przypadek skąd miałaś wiedzieć co się stanie o jezu... straszne ale to nie twoja wina ... tak zabila bys sie z nim :(((( ! ;( [*][*][*] ;( Współczuję ja jak bym straciła też bym chyba umarła...[*] przecież nie mogłaś wiedziać co sie stanie jak byś z nim pojechała to na pewno byś też zgineła :(nie przejmój sie tak bardzo bo to nie jest twoja wina :) to nie jest twoja wina , wiem że twoja podświadomość tak mówi , ale to nie przez ciebie . on napewno by cię za to nie obwiniała .. bardzo ci współczuję . . . stało się i się niestety nie odstanie .. :( no to może nie była twoja wina... blocked odpowiedział(a) o 21:43 To nie twoja wina.! Każdego życie toczy sie inaczej ;( [*][*][*][*][*] A Bóg tak chciał. Wg. mnie to jest dla cb przestroga... blocked odpowiedział(a) o 21:43 ...Nie obwiniaj się.. Każdy kiedyś musi umrzeć - wiem, nie musiał , akurat w taki sposób . Ale cóż.. jakbyś jechała z nim byście oboje zginęli?Współczuję ;cc Współczuje ci ! mi też zmarł tak kolega [*] i wiem co to ból . ! Spytał mnie o chodzenie ale ja odmówiłam i wtedyy wsiadł na motor i pojechał ! a za 3 godz .dowiedziałam się że nieżyje : (Ale cóż ! musze sie z tym pogodzic blocked odpowiedział(a) o 21:46 Współczuję Ci [*]Ale to nie Twoja wina :)Powiem SZCZERZE, że jeśli wirzysz w Boga to mu zaufaj ;)Tak miało być i powiem Ci nawet, że WIEM, iż prędzej czy później to by się stało :((Może w inny sposób, ale również bolesny ; (Ja nie straciłam kolegi, ale znajomego...Miał dopiero 17 lat, śliczny, młosy, cudowny..Też zabił się na motorze, ale niestety na miejscu, nie było szansy na operację, zmarl po zderzeniu się z (może i śmieszne, ale dla mnie bolesne) z latarnią ;((Zaufaj, a będzie dobrze ;*3mam za Ciebie kochana ;* Nie zabijaj się.. To nie ma sensu :)) *: ` Współczuję ! T_T , alę to niie twoja wina , właściiwie to niie wiiem co cii jeszcze mam napisać ; //.. Niie obwiniaj się tak o to , ALE NIIE , NIIE ZABIJAJ SIĘ / ! / blocked odpowiedział(a) o 21:49 Może cię nie pociesze ale tak widocznie musiało być...po prostu Bóg tak chciał i nic nie zrobisz trzeba żyć dalej ... kiedyś na pewno się nim spotkasz tam na górze...i nie obwiniaj siebie bo to nie twoja wina... Pati xP odpowiedział(a) o 21:50 Współczuje Ci bardzo.. :(:( nie chciała bym tak mieć słOodŹa odpowiedział(a) o 21:54 spokojnie to nie twoja wina ale bardzo współczuje;( Gryzoń# odpowiedział(a) o 22:11 Na prawdę Ci współczuję :(Wiem że jesteś w bardzo ciężkiej sytuacji,ale nie należy odbierać sobie przykre :( wiem co czujesz...to nie twoja wina, naprawdę... blocked odpowiedział(a) o 19:09 wiem że tak to wygląda...ale to naprawdę nie jest twoja wina :+nie wiadomo czy by żył... może wgdybyś była z nim to terza twoja matka płakaby na twoim pogrzebie...albo leżałabyś w krytycznym stanie w szpitalu czekając na poważną operację kręgosłupa albo coś takiego"to nic kiedy płyną łzy..." blocked odpowiedział(a) o 21:12 kurde laska wiem ,że trudno Ci się z tym pogodzić ,ale weś się ogarnij. to nie twoja wina. Gdybyś znim jechała może zginelibyście razem? Nie obwininiaj się. Musisz z tym żyć dalej i nie rób nic głupiego! MASZ ODEMNIE RADE . MÓW SOBIE CIĄGLE : TO NIE JEST MOJA WINA . ;( Współczucie . blocked odpowiedział(a) o 21:53 każdy by tak się czuł na twoim miejscu i ci współczuję-każdy to ci pisze a tak naprawdę nikt z nas nie zna tego uczucia;(Wiesz co może gdy jechał myślał sobie o tobie że cię lubi i się zamyślił za bardzo o tobie i za dużo gazu dodał;(( wiem nie pomogę ci zbyt w tym ale pamiętaj jedno on zawsze będzie o tobie pamiętał!nie obwiniaj się i nie zabijaj się! on na pewno teraz tam w niebie o tobie myśliwidocznie Bóg tak chciał. a zastanów się jakbyś z nim pojechała i by też się wywalił i on by nie przeżył a ty byś przeżyła! Byś się obwiniała że po co z nim jechałaś? Dasz radę! Odwiedzaj go na cmentarzu i módl się o niego żeby było mu tam lepiej! Rozmawiaj z nim przez modlitwę pozdrawiam Uważasz, że ktoś się myli? lub

Jakie grzechy odpuszcza modlitwa? Przedstawiamy najważniejsze informacje o spowiedzi powszechnej. moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Przeto błagam Najświętszą Maryję, zawsze

Bohaterką mojego eseju uczyniłam postać, którą można by opisać przynajmniej na kilka sposobów. Jako wybitną, choć kontrowersyjną poetkę z Meksyku, która wyprzedziła zastałą epokę literacką, nieposkromionym słowem budując przedsionek oświecenia. Jako siostrę zakonną, która pisywała wiersze, z tych zaś jedne były Panu Bogu zdecydowanie bliższe od innych. Jako bulwersującą, ale wpływową intelektualistkę, dziesiątą muzę, która w cieniu murów zakonnych dopuściła się mniejszych lub większych nieprawości, a składając śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, w rzeczywistości wypowiedziała wojnę ciemnocie i zacofaniu. Wreszcie można by ją przedstawić jako nietuzinkową kobietę, która napisała siebie, nad podziw lekkim piórem skreśliła żywot ciężki jak grzech. Właśnie ta perspektywa, obraz kobiety, której czas przypisał szereg niekoniecznie pochlebnych apelatywów, skusiła mnie najbardziej. Piszę więc o postaci, której nie pojmuję, a przy tym mam wrażenie, że rozumiem ją jak nikt inny. Opowiadam o niej nie tylko z punktu widzenia wnikliwej czytelniczki i tłumaczki, ale również – a może w szczególności –niestrudzonej poetki. Z każdym kolejnym słowem nabieram jednak przekonania, że jakkolwiek ją ująć, Juana Inés była kimś zupełnie innym albo, jak stwierdził Marcos Solache w eseju zatytułowanym Ja, najgorsza ze wszystkich, wiemy o niej dużo, czyli prawie nicM. Solache, Yo, la peor de todas, Cinco Centros, 2015, (dostęp: *Na biografię Juany Inés Ramírez de Asbaje y Ramírez de Santillana, bo tak brzmiało jej pełne imię i nazwisko, składa się stosunkowo niewiele faktów i udokumentowanych informacji, a te, które przyjmuje się za prawdziwe, bledną niekiedy w cieniu przypuszczeń i domysłów. Większość zachowanych źródeł wskazuje, że meksykańska poetka urodziła się 12 listopada 1651 roku (rozliczne opracowania podają również rok 1648) w San Miguel Nepantla, na terenie dzisiejszego Meksyku, a wówczas Nowej Hiszpanii, hiszpańskiej posiadłości kolonialnej w Ameryce Północnej. Jako nieślubna córka Kreolki Isabel Ramírez i kapitana Pedra Manuela de Asbaje, od dziecka narażona była na niepochlebne komentarze, przytyki i swoisty ostracyzm, który – obok innych wątków biograficznych – odcisnął swoje piętno na twórczości poetki. Juana Inés bardzo wcześnie, bo już w wieku trzech lat, kiedy to nauczyła się pisać i czytać, zaczęła wykazywać pierwsze oznaki geniuszu. Jako mała dziewczynka, odznaczająca się niezwykłą na tamte czasy otwartością umysłu, niemal każdą wolną chwilę spędzała w bibliotece swojego dziadka, gdzie, wertując opasłe tomy, rozpraszała mroki niewiedzy i poszukiwała odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Choć nauka sprawiała jej przyjemność, traktowała ją niezwykle poważnie. Ponoć za każdym razem, gdy przyłapywała się na niewiedzy albo dochodziła do wniosku, że niedostatecznie zgłębiła jakiś temat, odcinała sobie kosmyk włosów. Na co komu piękne włosy, jeśli głowa pusta?A. Soriano, Sor Juana y la Virreina, Senderos de la verdad, 2015 (dostęp tłumaczenie własne).[2] – zwykła odpowiadać tym, którzy zdumiewali się jej zachowaniem. W 1659 roku Juana Inés przeniosła się do stolicy kraju, gdzie zamieszkała z ciotką Maríą Ramírez i jej mężem, Juanem de Mata. W wieku czternastu lat została jedną z druhen na dworze Leonor Carreto, żony wicekróla Antoniego Sebastiana de Toledo. Wkrótce potem trafiła pod patronackie skrzydła markiza de Mancera, co pozwoliło jej względnie nieskrępowanie rozwijać zamiłowania naukowe i poetyckie. W niedługim czasie z nieznanej nikomu dziewczynki stała się ulubienicą dworu, zachwycającą swoją błyskotliwością, erudycją i łatwością komponowania improwizowanych wierszy okolicznościowych, czym wzbudzała powszechną zazdrość na dworze królewskim. W tym miejscu warto również wspomnieć, że Juana Inés ujęła sobie współczesnych nie tylko talentem i wszechstronnością zainteresowań, ale również nieskazitelną urodą. Oczarowywała i podbijała serca wpływowych mężczyzn i kobiet, dzięki czemu jej poezja zdołała ujrzeć światło dzienne. A przecież mogło być zupełnie inaczej. Niedoceniona twórczość Juany Inés mogła spocząć na dnie starej skrzyni posagowej i nikogo nigdy nie poruszyć. Tak się na szczęście nie stało, ponieważ to właśnie uroda i urok osobisty były jedną z najsilniejszych kart przetargowych poetki, nad którą przez całe życie ciążył dyshonor bycia dzieckiem z nieprawego łoża. Dzięki pomocy wicekróla i jego małżonki dzieła Juany Inés przekroczyły granice Nowej Hiszpanii i dotarły do Europy, wzbogacając literaturę Złotego Wieku o cenne ogniwo. Kiedy w ubiegłym roku, spacerując po jednym z madryckich parków, już jako tłumaczka Juany Inés, natknęłam się na jej pomnik, uświadomiłam sobie prawdziwe znaczenie horacjańskiego exegi monumentum, „spiżowość” tego, co zostaje na zawsze. Można zaryzykować stwierdzenie, że w czasach, kiedy to właśnie Europa – z długą i piękną tradycją literacką – stanowiła dla Nowego Świata wzorzec do naśladowania, wiersze młodej poetki wyruszyły w drogę pod prąd. Wbrew i na przekór, zupełnie tak, jak żyła ich autorka, która wtedy jeszcze nie mogła przypuszczać, że za niepohamowaną ciekawość świata przyjdzie jej zapłacić najcenniejszą monetą. Niektóre świadectwa pisane podają, że – jak przystało na dziewczynę opierającą się wszelkim konwenansom – Juana Inés ubłagała matkę o zgodę na studiowanie nauk ścisłych i wstąpienie na uniwersytet w przebraniu mężczyzny. Choć historia zna imiona kobiet, które uciekając się do podobnego fortelu, sięgały po wiedzę rozumianą jako przywilej zarezerwowany dla mężczyzn, w przypadku meksykańskiej poetki okazało się to niemożliwe. Zresztą, sama zainteresowna zrozumiała, jak próżne są jej starania w świecie, w którym jedynym akceptowalnym modelem społecznym jest patriarchat. Niezgoda na ów świat to zdecydowanie najsilniejszy manifest, jaki daje się wyczytać z wierszy i postawy Juany Inés, która pewnego dnia podjęła bodaj najtrudniejszą decyzję w swoim życiu. Domyślając się, że jako przykładna żona i matka, bo tego właśnie oczekiwało od niej społeczeństwo, będzie musiała poświęcić to, co najbardziej kochała – słowo pisane, w 1667 roku zgodziła się wstąpić do Zakonu Karmelitanek Bosych w Meksyku. Piszę „zdecydowała się”, bo w rzeczywistości uległa naciskom kleru, zwłaszcza wpływowego i interesownego spowiednika, jezuity Antoniego Nuñeza de Miranda, przekonanego, że postać niesubordynowanej poetki zagrażała autorytetowi Kościoła. Zamknięta w murach klasztornych, Juana Inés miała się wreszcie oddać pobożnej modlitwie i kontemplacji, usunąć w cień krużganków, a nade wszystko… zamilknąć. Rzecz w tym, że to, co inni postrzegali jako powołanie, rozpowiadając z nieskrywanym przekąsem, że Juana Inés nareszcie oddała pierwszeństwo sprawom ducha i zrozumiała, gdzie jej miejsce, było tylko formą ucieczki, a forma zawsze służy do oszukania innych i samego siebie. Wolność natomiast jest pojęciem względnym, którego wymiar metafizyczny nie odcina się na linii żadnego horyzontu. Z powodu problemów zdrowotnych Juana Inés opuściła Zakon Karmelitanek Bosych, by cztery lata później wstąpić do Zakonu Hieronimitek, gdzie obowiązywały mniej surowe zasady. Jej cela zakonna, w której zgromadziła ponad cztery tysiące woluminów poświęconych, między innymi, teologii, astronomii i malarstwu, była miejscem spotkań pisarzy, poetów, filozofów oraz najwybitniejszych intelektualistów, la créme de la créme tamtej epoki. Pod osłoną nocy, już jako Sor Juana Inés de la Cruz, doskonaliła warsztat pisarski, z właściwą sobie swobodą łącząc sacrum i profanum. Choć w historii literatury zapisała się głównie jako poetka, warto pamiętać, że pisała również utwory wykraczające poza gatunek liryki (traktaty filozoficzne, sztuki teatralne, komedie…). Mówi się nawet, że – powodowana praktycznym zastosowaniem zdobytej wiedzy – przeprowadzała eksperymenty naukowe. Ot, prawdziwa kobieta renesansu, który miał dopiero nadejść. Wybitną zakonnicę zaczął odwiedzać sam wicekról, Tomás Antonio de la Cerda, oraz jego małżonka, Luisa Manrique de Lara. W tym miejscu zaczyna się kolejny burzliwy rozdział w życiu Juany Inés, związany z jej wątpliwą orientacją seksualną. Pierwsze podejrzenia o skłonności homoseksualne przylgnęły do poetki jeszcze w czasach, kiedy bawiła na dworze Leonor Carreto, ale wówczas, z uwagi na młody wiek umiłowanej panny dworskiej, tłumaczono to bardziej matczynym instynktem samej wicekrólowej. Kontrowersyjna znajomość z Luisą Manrique natomiast,choć rozpoczęła się równie niewinnie, na trwałe odcisnęła swe piętno na biografii poetki. Obie kobiety stopniowo odkrywały łączące je przekonania i wartości. Dziś powiedzielibyśmy, że byłyfeministkami, które niestety, z racji swojego położenia mogły zdziałać niewiele ponad wymianę myśli i marzeń o lepszej przyszłości, w której prawa kobiet, w tym prawo do nauki i życia publicznego, byłyby respektowane. Juana Inés zawdzięczała swojej protektorce bardzo wiele. Owa znajomość nie tylko dostarczała poetce ciągłych pobudek intelektualnych, ale również pozwoliła, przynajmniej na jakiś czas, odwrócić uwagę ojca Núñeza de Miranda, który w postawie knąbrnej zakonnicy, regularnie spowiadającej mu swoje grzechy, wietrzył coraz większe zagrożenie dla Kościoła rozumianego w tym miejscu bardziej jako instytucja niż wspólnota ludzi wierzących. Luisa Manrique była dla Juany Inés łączniczką z wielkim światem, do którego zakonnica nie miała pełnego dostępu. Zakazanym owocem, po który można było sięgać, zachowując pozory prostodusznej i niemal dziecięcej ciekawości wszystkim, co nieznane. Poetka poświęciła swojej mecenasce niemal pięćdziesiąt wierszy i sonetów – niemych, choć niezwykle wymownych świadków uczucia, które od początku skazane było na czysto literackie konotacje. Wszystkie te świadectwa, w których radość miesza się z goryczą, dostarczają nam dziś wielu wskazówek pozwalających prześledzić zakazany związek obu kobiet i zrozumieć jego sens. Z wierszy napisanych w tamtym okresie, z których wiele skrywa prawdę pod pseudonimami i aluzjami na tyle cienkimi, by dziś, cztery wieki później, dało się je odczytać, przebija świadomość, że miłość do wicekrólowej nie zdołałaby unieważnić ślubów zakonnych, ani też zagłuszyć głosu Boga, który najwyraźniej miał wobec swojej służebnicy zupełnie inny plan. Być może uczucie do Luisy Manrique było dla poetki kolejną formą poznania, niebezpiecznie graniczącą z cielesnością, ale niedotykającą jej. Większość współczesnych sorjuanistów pozostaje zgodna co do tego, że była to miłość wyłącznie platoniczna. Niektórzy, jak Sergio Téllez-PonS. Téllez-Pon, El amor sin tabúes entre sor Juana Inés de la Cruz y la virreina de México, 2017, (dostęp: tłumaczenie własne).[3], idą o krok dalej i mówią o miłości intelektualnej, wpisującej się w ideę modnego dziś sapioseksualizmu, a więc relacji, w której intelekt przedkłada się nad cechy fizyczne. Jeśli się nad tym dobrze zastanowić, nietrudno dojść do wniosku, że Juana Inés przez całe swoje życie zmuszona była wybierać. Skoro jako kobieta pragnęła wyswobodzić się z okowów patriarchalnej rzeczywistości siedemnastego wieku, to w końcu przyszło jej zdecydować o tym, którą z dwóch dróg wybrać – tę, która wiodła przez wyzwolenie ciała, ale wiązała się z wiecznym potępieniem, czy tę prowadzącą przez spokój ducha, która z kolei zakładała wyrzeczenie się grzechów. Czy ostatecznie okazała się zbyt słaba, żeby stawić czoła światu, na który nie chciała się zgodzić? A może w istocie poczuła powołanie, którego całe życie nasłuchiwała? Myślę, że prawda leży gdzieś pośrodku, choć na zawsze pozostanie w sferze naszych wyobrażeń. Otóż skłonna jestem przypuszczać, że Juana Inés poniekąd oszukała nas wszystkich – sobie współczesnych oraz przyszłe pokolenia. To prawda, że poświęciła się służbie zakonnej, aż do śmierci nie opuściła murów klasztornych, pozwoliła sobie odebrać zgromadzone księgozbiory i nigdy publicznie nie wyznała prawdziwych uczuć żywionych do wicekrólowej. Uczuć, które wraz z innymi tajemnicami swojej złożonej osobowości powierzyła wierszom. Ale jednocześnie nie pozwoliła, by usunięto ją w cień, a przecież zadarła z samą Świętą Inkwizycją. Nigdy też nie złożyła pióra – najsilniejszej broni, jaką miała. Broni potężnej, aczkolwiek obosiecznej, siejącej spustoszenie po obu stronach barykady. Poetka, ilekroć była atakowana, zawsze broniła się słowem. Być może zrozumiała, że tylko tak – na papierze – będzie mogła przeżywać swoje życie w nieskończoność. Czy bardzo się pomyliła? Chyba nie, skoro dzisiaj pochylamy się nad jej twórczością pełni podziwu i fascynacji. A doprawdy jest się czym zachwycać.*Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z poezją Juany Inés, od razu wiedziałam, że nie będzie to przygodna lektura, że meksykańska poetka na długo zagości w moim warsztacie pisarsko-translatorskim, a ja być może – jeśli tylko stanę na wysokości zadania – będę potrafiła się odwdzięczyć, pozwalając jej przemówić po polsku. Wierszem, który oczarował mnie najbardziej, a przy tym uzmysłowił mi ponadczasowość spuścizny poetki, jest wiersz o niezbornym poczynaniu mężczyzn, którzy obwiniają kobiety o to, czemu winni samiWszystkie cytowane fragmenty wierszy Juany Inés pochodzą z mojego przekładu.[4]. Jest to, jak można przypuszczać, utwór na wskroś feministyczny, swoisty manifest, który miał uwypuklić paradoksalność oczekiwań, jakie mężczyźni stawiają kobietom. Utrzymany w tonie humorystycznym, który zresztą stanowi jeden ze znaków rozpoznawczych twórczości Juany Inés, wytyka sprzeczność i grotosekowość pewnych męskich zachowań, które sprawiają, że szczęśliwa miłość, oparta na wzajemnym szacunku i zrozumieniu, jest czymś nieosiągalnym. Wszak kobieta zawsze będzie tą złą, która sama chciała i sama się prosiła. Mężczyźni natomiast, no cóż, nigdy nie przebierają w argumentach, by ocalić swoje dobre imię:Słowo – broń to okazała, wy zaś gęsto się bronicie, gdy półprawdy swe lepicie z diabła, świata, no i kochana i niekochana, zdaje się być osadzona w samym centrum literackiego świata Juany Inés. Teresilla, Anarda, Nise, Beatriz… to tylko niektóre z kobiet, które poetka wybrała na bohaterki swoich wierszy. Czytamy w nich o radości, żalu, nadziei i rozczarowaniu. I choć na drugim brzegu miłosnego dialogu niemal zawsze stoi mężczyzna, gdzieś spomiędzy wierszy przebija ogromne zaangażowanie emocjonalne samej autorki, cichy podziw dla tych wszystkich dam, którym złamano serca albo też one same okazały się bezlitosne. Wiele z nich to postaci historyczne bądź mitologiczne. Heroiny, które zapadły w pamięć swoich czasów. Juana Inés przypomina nam, że były, a jednocześnie prosi nas, by o nich nie zapomnieć. Za każdym nieprzypadkowo dobranym słowem kryją się prawdziwe uczucia będące kluczem do zrozumienia przesłania każdego z wierszy oraz intencji podmiotu lirycznego:Żona Pompejusza, dumnie prężąc szyję, gdy na szaty patrzy, we krwi zamoczone, słusznie nerwy traci, sceną rozsierdzone, bo śmierć męża wietrzy, chociaż ona przystało na kobietę rozdartą między dwie miłości, z których każda bolała ją na swój sposób, poetka poświęciła również wiele utworów Panu Bogu, którego istnienia nigdy nie ośmieliła się podważyć. Mimo dręczących ją niepewności, nie zamknęła przed Bogiem bram swojego serca. W Bożym miłosierdziu szuka pocieszenia i czasem tylko zastanawia się, dlaczego właśnie ona otrzymała to ciało, ten czas i ten przeklęty talent, który tyle bólu zdążył jej przysporzyć. Wtedy jakby na chwilę wątpi, żeby zaraz potem przypomnieć sobie i nam, że na końcu wszystkiego czeka lepszy świat:Strugą cierpień gorycz dławi, bo sprzeczności toczą duszę; to przez niego cierpieć muszę. choć z cierpienia mnie twórczości Juany Inés na szczególną uwagę zasługują regularność rymów, zapewniająca wierszom potoczystość i melodyjność, rozliczne aluzje literackie, a więc wyraźna intertekstualność, a także bogactwo środków obrazowania poetyckiego. Co ciekawe, kunszt jej poezji tkwi jednocześnie w prostocie i dosadności. Poetka nie wyolbrzymia i nie przejaskrawia. Nie zostawia nas, czytelników, z poczuciem bezradności wobec archaicznego języka, czego nie można powiedzieć o wielu innych siedemnastowiecznych utworach. Juanę Inés czyta się tak, jakby jej wiersze biegły przez sam środek wszystkich słów, nie naruszając znaczenia żadnego z nich. Jakby ich autorka była jedną z nas, tak samo zdziwioną tym światem, tak samo wątpiącą, szukającą tych samych co my odpowiedzi. Ponieważ dość łatwo uwierzyć niepotwierdzonym informacjom i pochopnie wyciąganym wnioskom na temat życia poetki, tłumaczę jąostrożnie i z szacunkiem. Tak, żeby niczego z niej nie uszczknąć, ale też niczego nie dodać, chociaż wiem, że to raczej pobożne życzenie każdego tłumacza literatury, który nie potrafi odmówić sobie przyjemności rozmawiania z tłumaczonym tekstem, zwłaszcza kiedy zmuszony jest niebezpiecznie balansować na granicy formy i treści. Mam nadzieję, że mój przekład pozwoli przybliżyć polskim czytelnikom postać wybitnej meksykańskiej poetki, która dla mnie zawsze będzie przede wszystkim Juaną Inés. Zresztą uparcie wierzę, że kiedy odchodziła z tego świata, umierając na tyfus w celi zakonnej, właśnie tak, z imienia tylko, witała się z Panem właśnie ją sobie wyobrażam jako kobietę mimo wszystko. Dzisiaj, kiedy zmienił się kanon, a literackie upodobania wielu z nas powędrowały w stronę dużo bardziej lekkostrawnych treści, próżno szukać podobnej poezji. Dlatego myślę, że najlepszy pomnik, jaki możemy jej postawić, to chwila zadumy i refleksji. Ledwo dostrzegalny uśmiech, jedna po cichu uroniona łza, bezszelestny krzyk. A potem już tylko codzienność, niewzruszona, ale jakby trochę lepsza. Juana Inés, ta prawdziwa, wciąż czeka na to, by ją poznać.

Szczerze powiedzmy: „Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina”. Matko, której nie pozbawiła radości nawet przepowiednia o mieczu przeszywającym duszę, wyproś nam optymizm i nadzieję wobec zagrożeń, które niesie z sobą tajemnicza przyszłość świat. ^{I Ty, i ja niejednokrotnie stałyśmy przed podjęciem ważnych decyzji podczas jakiś problemów, sytuacji, które na zawsze wpłynęły na nasze życie. Ważne decyzje po podjęciu, których miałaś poczuci winy. Winę przez to, że zbyt długo czekałaś, wahałaś się zbyt wiele czasu. Byłaś niezdecydowana, a czas uciekał. Moja wina, myślisz… i biczujesz się, bo masz świadomość tego, jak wiele złego zrobiło pozostawanie w tamtej sytuacji. My kobiety Właśnie… My, kobiety potrafimy każdy negatywny aspekt rozkładać do czynników pierwszych. Dlaczego? Bo chyba taką mamy naturę. Osobiście i ja tak robiłam. Dziś jednak, staram się nie drążyć dziury w całym, kiedy jej tam nie ma. I Tobie też tak radzę, ponieważ możesz zyskać odrobinę spokoju zamiast biczować się każdego wieczoru, o niepodjęte szybciej decyzje. Mamy gorące i kochane serca, w których mieszka mnóstwo miłości dla wszystkich. Uwierz mi, też w niektórych sytuacjach, wolałabym, aby różne zdarzeni spływały po mnie jak „po kaczce”. Wiem, to nie jest takie proste. Możesz się jednak tego nauczyć. Dlaczego zaraz wina? To kojarzy mi się z procesem sądowym, kiedy oskarżonemu trzeba udowodnić winę. Nie bądź więc dla siebie takim sędzią. Jesteś przecież ostoją dla Twojego świata, filarem, bez którego trudno byłoby odnaleźć się w codzienności. To Ty, prawda? Ja czasami, pytała samą siebie: Może mogła coś zrobić szybciej? Mogłam zrobić tak, albo inaczej. Może mogłam podjąć inną decyzję? Może mogłaś podjąć inną decyzję. I co z tego? Myślę, że w tamtym czasie podjęłaś decyzję najlepszą w tamtym momencie. Dziś jesteś w innym miejscu, myślisz inaczej z zupełnie innej perspektywy. Nie porównuj dziś do kiedyś. To nie ma sensu. W tamtym czasie byłaś gotowa na takie, a nie inne kroki. Zrobiłaś to, na co miałaś siłę. A dziś jesteś już na innym etapie. Naucz się współczuć sobie, bo masz do tego prawo. Ale cały czas pamiętaj, że idziesz w swoim nowym kierunku, z którego nie zawracasz. Krok, po kroku. Żadna wielka wina Kochana, przestań analizować! I to w tej chwili. Kiedy analizujesz sprawy, które już były marnujesz swój czasz To, co było, to już było i nie masz na to wpływu. Powracając do tego, tylko kolejny raz przeżywasz to na nowo. Założę się jednak, że wolałabyś zacząć żyć spokojnym życiem i zostawić przeszłość za sobą. I tak właśnie zrób. Zostaw to, co było za sobą. Zamknij drzwi i rozpocznij nowy etap w życiu. Zajmij się dniem dzisiejszym, bo właśnie dziś tworzysz swoje jutro. Właśnie dziś zaczyna się twoja przyszłość. Nie cofaj się do tyłu, rób małe kroczki do przodu. Jeśli potrzebujesz przystań na chwilę, ale potem idź do przodu. Nie oglądaj się za siebie, tylko patrz na swoją nową drogę. Istnieją tylko dwa dni, kiedy nie możesz nic zrobić. Jeden nazywa się Wczoraj, a drugi Jutro. Tamten czas już minął i nie wróci, jeśli mu na to nie pozwolisz. Kiedy będą nachodziły Cię wyrzuty sumienia, przypomnij sobie, że przecież zrobiłaś to, na co byłaś gotowa. Nie wymagaj od siebie więcej niż możesz dać. Patrz przed siebie i idź do przodu krok, za krokiem, konsekwentnie. Czas leczy rany Czy czas leczy rany? Myślę, że chodzi bardziej o to, że zwyczajnie z każdym dniem zapominamy. Jeśli nie wracasz do tego i nie obwiniasz się, szybciej przyciągniesz do siebie szczęście. Musisz tylko pozwolić na to, żeby odleźć swoją nową codzienność. Doceń siebie. Jesteś przecież dzielna i niesamowita, a ja wierzę w Ciebie i twoje serce pełne miłości. Jeżeli ten wpis jest dla Ciebie wartościowy, proszę zostaw komentarz i udostępnij go, aby mógł z niego skorzystać ktoś inny. Ktoś, kto może akurat dzisiaj potrzebuje takich słów. Dziękuję} Tłumaczenia w kontekście hasła "cała wina jest tylko jego" z polskiego na angielski od Reverso Context: Nie wiem, czy cała wina jest tylko jego. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate "Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina." May 25 – 2 Notes #wina #moja wina #fault #wielka wina caffydream posted this

Jak rozumiesz stwierdzenie osoby mówiącej: „Moja wina, / Moja wina, / Moja bardzo wielka wina”. Ćwiczenie 1.15 Rozważ, jaką refleksję o sobie i swoim miejscu w świecie prezentuje postać mówiąca w liryku.

^{Skip to content Moja wina, moja bardzo wielka wina? Moja wina, moja bardzo wielka wina?Estera Milewska2008-04-05T22:18:09+02:00 Przeglądasz 8 wpisów - od 1 do 8 (z 8) Mam problem ze sobą. Nie wiem czemu często wydaje mi się, że inni obwiniają mnie za pewne rzeczy, a tak naprawdę to ja sama winię się za to i nikt inny mi tego nie zarzucał. Ostatnio rozmawiałam z chłopakiem o terminie naszego spotkania. On pracuje, ja piszę pracę mgr więc spontaniczność na jakąś chwilę odpada. Aczkolwiek ja odniosłam wrażenie, że on mnie wini za to, iż nie możemy się spotkać i w piątek, i w niedzielę. Dopiero później do mnie dotarło, że to ja sama siebie o to obwiniam, bo przecież on mi tyle razy powtarzał, że on nie ma do mnie żalu, gdy mówię, że nie mam czasu, bo wie, jak ważne są studia i nauka. I nigdy mi nie zarzucał, że tylko studia i że nie mam dla niego czasu, a jednak pojawia się to w mojej głowie. Zresztą takie obwinianie się ma miejsce w wielu innych sytuacjach z innymi ludźmi. Z takiej głupoty wynikają później konflikty, bo ja najpierw odbieram to jako czyjeś zarzuty wobec mnie, a dopiero później do mnie dociera, że nikt niczego takiego nie powiedział. Co z tym zrobić, co? Jesli wiesz (w wydaje się , ze tak), że to po prostu projekcja z którą Twój facet nie ma nic wspólnego, to juz pół sukcesu. Drugie pół to nazywać to : gdy pojawi Ci sie w głowie myśl pt." On mnie obwinia", a wiesz, że nie obwinia, to powiedz sobie – to tylko projekcja, ktoś kiedyś mnie obwiniał o to, ze robię coś dla siebie , nauczyłam się, że niektórzy ludzie obwiniają innych o to, ze nie poświęcają się dla nich, ale moj chłopak nie należy do tych ludzi (może dojdziesz do tego, kto Cię nauczył tak reagowac, kto był niezadowolony gdy nie rzucalaś wszystkiego dla tej osoby – będzie jeszcze łatwiej). Z czasem dyskomfort się zmniejszy. Próbuj to nazywać i wytrzymywać presje podpowiedzi. I znowu to zrobiłam. Znowu wywołałam kłótnie, zdenerwowałam się, choć tym razem wcale nie ma pewności czy źle to odbrałam. Jeszcze w piątek mówiłam P., że w niedzielę idziemy razem do Kościoła. W sobotę powiedziałam mu już tylko, o której się w niedzielę spotkamy. Tymczasem dziś P. spotykając się ze mną pyta się czy idziemy na długi spacer? Jakby zapomniał, że na 16 mamy iść do Kościoła. Przypomniałam mu o tym, a on na to, że jak przyjechałam o tej porze to już chyba byłam u siebie. Ja na to, że niemożliwe, bo nie wyrobiłbym się do siebie do Kościoła jadąc tak wcześnie do Wrocławia (u mnie w miejscowości msza odbywa się tylko raz w ciągu dnia). To w rezultacie usłyszałam, że on nie wiedział, że ja się tak grzebię i że koniecznie muszę zjeść obiad w domu. No i w rezutlacie usłyszałam w głowie oskarżenie, że się grzebię, że go zmuszam do chodzenia ze sobą do Kościoła (wcześniej mówił mi, że nie ma z tym problemu, że chętnie ze mną pójdzie) i że to straszny problem, że ja wolę zjeść w domu niż na mieście. Kiedy po dłuższym czasie udało się nam dojść do sedna, dlaczego ja się wkurzyłam, on powiedział mi, że nic takiego nie miał na myśli, a jedynie chodziło mu o to, że się nie dogadaliśmy. Tylko ja wcale nie jestem przekonana, że o to właśnie chodziło. Jak Wy byście zrozumieli takie słowa właśnie, bo ja się zastanawiam czy to znowu moje wewnętrzne ja źle coś zinterpretowało czy jednak on nie powinien tego był tak powiedzieć? 🙁 :unsure: Estera,bardzo Cię polubiłam ……….Ty jedyna pocieszyłaś mnie(dla innych była to błaha sprawa)z moim zakrztuszeniem :)))Jestem ci wdzięczna i od razu zobaczyłam w Tobie swoje odbicie…….My tak samo postrzegamy rzeczywistość .Mamy tendencje do hiperbolizacji wydarzeń i emocjonalnej analizujemy zachowanie innych i doszukujemy sie w nim jakiejś ukrytej broni przeciw nam. Ale czasami zwyczajnie inni są albo zmęczeni ,albo leniwi:side: Jak w tym przypadku Twój chłopak…..Mężczyzni wolą rozrywkę i zabawę ,zamiast obowiązki (w tym przypadku -Kościół):ohmy: Faceci tak mają ,a dla wybielenia siebie nie raz zrzucają winę na nas ….Myślą ,że w ten sposób są kryci i ,że my się na to nabierzemy (ale ja nie nabiorę się na to) Wiem swoje,a niech powie ,że to moja wina ……..Jeśli ma się przez to lepiej czuć . Już dawno przestałam się tym przejmować. Nie przejmuj się tym co powiedział Twój chłopak,na pewno tego nie na poczekaniu wymyślił taką historię ,aby wybrnąć z niezręcznej (dla niego) sytuacji . Faceci tak maja i już,po prostu trzeba to zaakceptować…Nie należy walczyć z wiatrakami …… Pozdrawiam serdecznie,paB) heh ja się ostatnio koszmarnie obwiniam w zwiazku z wyprowadzką … robię jakieś kroki w tym kierunku. gadałam ze znajomymi, być może jakoś to się ułoży… ale generalnie idzie mi wszystko bardzo powoli, wolniej niż bym chciała… choć z drugiej strony w tej chwili jest w domu lepiej niż kiedykolwiek., ojciec nie podniósł na mnie ręki od miesięcy … no nie jest dobrze, czuje się źle… ale w obliczu niepewności zatrudnienia i utrzymania się z tego (w przyszłym roku wciąż będę jeszcze studentką, więc na całym etacie nie dam rady…) wolę jeszcze troszkę poczekać… kiedy patrzę sie na to wszystko od środka, od siebie samej widzę, że choc nie jest idealnie robię coś dla siebie, działam – choć maleńkimi kroczkami to jednak w miarę swoich sił… ale kiedy patrzę jakoś z zewnątrz, nawet nie tylko oczami innych, ale tez zewnętrznymi kategoriami koszmarnie się obwiniam – że niby mówię, że chcę ale nic się nie zmienia, tylko gadam nic nie robię etc .. i tak jest mi trudno dorosnąć, a tak strzelam sobie jeszcze dodatkowe samobóje … ech… przypadku chłopaka Estery nie rozpracuję, bo z mężczyznami doświadczenie mam niemal żadne … niestety żadnych skutecznych technik dotyczących nie obwiniania się nie znam… pewnie jedna z przyczyn tkwi także w tym, że tak strasznie chcemy być w porządku wobec wszystkich… tylko nie wobec siebie… P. mnie przeprosił, że nie zastanowił się nad tym, co tym razem powiedział. Dziękuję Alladyna, faktycznie nie miał tego na myśli. Duszekk muszę się jeszcze nad tym zastanowić, co napisałaś, ale może jest tak faktycznie. Estera Milewska zapisz: „P. mnie przeprosił, że nie zastanowił się nad tym, co tym razem powiedział. ” Osobiście nie lubię słowa "przepraszam", ani wypowiadać, ani słyszeć, a juz na pewno nie w nadmiarze. Bo z tych przeprosin najczęściej nic nie wynika. Znaczy wynika, ale najczęściej to, że jedna strona przyznaje się do winy, druga jest ukontentowana i temat zostaje odkładany do lamusa. Atmasfera znów jest miła i przyjazna. A ja wolę porozmawiać, otwarcie, nawet jeśli druga strona w ogóle nie czuje się winna i nie ma ochoty przepraszać. Fajnie jeśli w takiej sytuacji partnerzy umieją usiąść i sobie wyjąśnić co było przyczyną jakiegoś zachowania, oraz się dogadać czego by chcieli na przyszłość. Pozdrawiam Wiesz Yucca ja to tak opacznie i skrótowo napisałam, ale uwierz mi rozmawialismy na ten temat. U nas nie obywa się bez rozmów w takich nerwowych sytuacjach. Poza tym ja często powtarzam P., że nie chcę jego przeprosin, bo jakoś nigdy nie jest jedna strona winna i często wcale nie trzeba przepraszać, tylko się dogadać. P. ma problem z przepraszaniem ogólnie rzecz biorąc, aczkolwiek najczęściej przepraszamy oboje albo wcale tylko po prostu się dogadujemy o co poszło i zastanawiamy się jak to zmienić, tak było i tym razem, choć ja przeprosiłam za to, że nie powiedziałam od razu o co chodzi tylko się zdenerwowałam, a on za to, że się nie zastanawia czasami, co mówi. Przeglądasz 8 wpisów - od 1 do 8 (z 8) Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.} „Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Przeto błagam Najświętszą Maryję, zawsze Dziewicę, wszystkich aniołów i świętych, i was bracia i siostry o modlitwę za mnie, do Pana Boga naszego”. W czasie Mszy Świętej czasami odmawiamy modlitwę, w której prosimy Boga o przebaczenie naszych win. Mówimy słowa:

Wszechmogący, wieczny Boże, dziękuję Ci z całego serca za wszystkie łaski i dobrodziejstwa dnia dzisiejszego; za wszystkie radości i smutki, za osiągnięcia i niepowodzenia. Przyjmij wszystko ku większej Twej również za wszystko Cię przeprosić (wymień grzechy i zaniedbania. Zrób krótki rachunek sumienia i postanowienie poprawy) Boże, Ojcze najlepszy, żałuję i ubolewam z całego serca mego, żem Ciebie – Najwyższe Dobro moje – grzechami obraził i się wszystkimi moimi grzechami i mocno postanawiam poprawić się z pomocą łaski Twojej, o którą proszę Cię pokornie. Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu!__________________________________________Modlitwa Romano GuardiniOto jestem, Panie. Dzień mój ma się ku końcowi. Jeżeli zrobiłem dziś coś dobrego, dziękuję Ci za to, Panie. Jeżeli zgrzeszyłem, Twoja miłość niech przebaczy mi moją ciągle powtarzającą się słabość. W tej ciszy nocnej, w której wyczuwam Ciebie - myślę o innej nocy, o tej, która nadejdzie, gdy oczy moje po raz ostami ujrzą światło ziemi. Śmierć nadejdzie tak samo, jak nadchodzi noc, równie nieunikniona i tak jak ona głęboka. Spraw, aby była najpiękniejszą z mych dzisiejszego wieczora, ofiaruję Ci duszę moją tak, jakby to była godzina mej śmierci. Ojcze, przyjmij mnie. Spraw, bym zasypiając spokojnie, nauczył się imię Ojca i Syna i Ducha Świętego Amen. Dziękuję Ci Boże w Trójcy Św. Jedyny za ten piękny i szczęśliwy dzień, który pozwoliłeś mi przeżyć i za wszystkie łaski, którymi mnie obdarzyłeś dzisiaj i w całym moim życiu. Przepraszam Cię Boże, za wszystkie moje grzechy, zaniedbania i niedoskonałości. Żałuję szczerze za wszystkie grzechy moje popełnione dzisiaj i w całym moim życiu, które Ciebie dobry Ojcze obraziły i zraniły, szczególnie za: (krótki rachunek sumienia)Spowiadam się Bogu Wszechmogącemu i wam bracia i siostry, że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Przeto błagam Najświętszą Maryję zawsze Dziewicę, wszystkich moich Aniołów i Świętych, I was bracia i siostry, o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego. Niech się zmiłuje nad nami Bóg Wszechmogący i odpuściwszy nam grzechy doprowadzi nas do życia wiecznego. Bogu za miniony dzień, za dary i łaski, którymi Cię obdarował. Odmów: Ojcze Nasz, Zdrowaś Maryjo, Wierzę w Boga, Dziesięć przykazań, Aniele Boży. __________________________________________OfiarowanieMyśli, słowa, sprawy moje, poświęcam na chwałę Twoją Panie. Tobie Serce me oddaję, niech się coraz lepszym staję. Maryjo strzeż serca mojego, o Jezu, nie wychodź z niego póki mi tchu życia stanie, nie opuść mnie, Jezu Panie. Święty Józefie ratuj nas, w życiu, w śmierci, w każdy zapadnie noc. O Władco świata, usłysz modlitwę i mocy Twojejtę nadchodzącą noc Twoją opiekę się sen zmęczone ciało pokrzepii w Tobie ukojenie zaczerpnie,bym rano, na duchu i ciele wzmocniony,stanął gotowy Twą chwałę Ci Ojcze wszechmocny,który pełen dobroci czuwasz nad nami,który z Synem i Duchem Świętympełnię życia nam o Panie, jesteś pośród nas,Twe święte Imię wzywamy,nie opuszczaj nas, Panie, Boże niech będą ufności w Twoje ręce duszę moją mnie odkupiłeś, o wierny Boże!Pełen ufności w Twoje ręce duszę moją naszym zbawcą, gdy nad nami, gdy zasypiamy, byśmy w pokoju odpoczywając mogli czuwać z wieczorna na podstawie Liturgii syryjskiejPrzez miłosierdzie Twoje, Panie, udziel w Twojej dobroci wyzwolenia uciśnionym, uwolnienia wieźniom,ulgi udręczonym, uzdrowienia chorym,a powrót tym, co są Panie, w Twojej dobroci zdrowia naszym bliskim,przebaczenia grzesznikom,dobrego przyjęcia pokutującym,szczęścia sprawiedliwym,biednym tego, czego potrzebują,prostej drogi tym, co pobłądzili,powrotu wygnańcom,dobrego wspomnienia o zmarłych,miłosierdzia i litości dla wszystkich Twych nam i wszystkim ludziom tego, co może nam pomóc -nam słabym i grzesznym,bo tacy mili byli Twojemu Majestatowiprzez dobroć Twoją i miłosierdzie Twojeteraz i zawsze i na wieki Modlitewnik Zobacz więcej Informator Jak powinno się przyjmować komunię świętą?Jak często należy przyjmować komunię świętą? Czym jest post eucharystyczny? Jaką postawę należy przyjąć, przystępując do sakramentu Eucharystii? Czy można w naszym kraju poprosić kapłana o udzielenie komunii na rękę? Odpowiadamy na pytania, które ... Spowiedź w czasie Mszy ŚwiętejCzy wypada spowiadać się w trakcie Mszy Świętej? Jakie są zalecenia Stolicy Apostolskiej w tej kwestii? Jak wygląda praktyka w polskich kościołach?W naszym kraju o godzinach sprawowania sakramentu pokuty decydują same parafie. Nie ma żadnych dokum... Czy bierzmowanie jest obowiązkowe?Czy bierzmowanie jest obowiązkowe? Nie jest. Żaden sakrament nie jest obowiązkowy, co nie zmienia faktu, że w Kościele rzymskokatolickim brak bierzmowania wiąże się jednak z pewnymi ograniczeniami:1) Osoba, które nie przyjęła bierzmowania, nie moż... Co to jest Msza gregoriańska?W liturgii rzymskokatolickiej Mszą Świętą gregoriańską (także gregorianką) nazywa się cykl trzydziestu Mszy Św. odprawianych codziennie w intencji JEDNEJ osoby zmarłej przez kolejne trzydzieści dni (w trybie ciągłym). Msze mogą sprawować różni kap... Czy kościół uznaje teorię ewolucji?Papież Jan Paweł II w przesłaniu „Magisterium Kościoła wobec ewolucji”, skierowanym do członków Papieskiej Akademii Nauk, w 1996 r. stwierdził wprost, że „teoria ewolucji jest czymś więcej niż hipotezą” oraz „zbieżność wyników niezależnych ba... Zobacz więcej

Avatar: Frontiers of Pandora, The Day Before, Alone in the Dark, Tekken 8, Prince of Persia: The Lost Crown, Homeworld 3. Moja wina (2023) - Nastoletnia Noah opuszcza przyjaciół, chłopaka i zamieszkuje z nowym mężem matki w luksusowej posiadłości, gdzie poznaje przyrodniego brata.

akurat wina nie było.. ale było piwo, w ilości 2,5 puszki no i zostało zajedzone:- 2 garściami czipsów lays zielona cebulka- 4 garściami popcornu maślanego- 2 garściami czitosów serowych..- 1/8 pizzy ristorante - 2 łyżkami sałatki z kurczaka, sera żółtego, ananasa, kukurydzy curry i majonezu..Więcej grzechów nie pamiętam.. aha właściwie jeszcze jedno.. wpierniczanie odbyło się między 20 a 2 w nocy (tak, oglądaliśmy Adamka..)mam cholerne wyrzuty sumienia ale wiem że coś podobnego się w moim życiu rzadko zdarza i napewno dopilnuję następnym razem by nie doszło do takiej litanii złych śmiecio żarć Na wagę nie wlezę do wtorku, dam sobie szansę ;-) a tak po za tym wczoraj dieta była wzorowa i to wszystko przez Adamka! Jego wina, jego bardzo wielka wina! (bo przecież nie moja.. ;>)A tak po za tym to znałam już zakończenie walki jak oglądałam zapowiedź ... wystarczyło że staną koło siebie.. Dawid i Goliat .. Ale nasz Dawid waleczny jak nie wiem co! Bo nasz Polski Duma .dziś dzień zapowiada się aktywnie :) zaraz zakupy a potem.. F1..nie, nie tknę ani łyka piwa.. ni czipsa ! chyba pojedziemy coś robić z moim m piękny dzień tak po za tym, tylko nastrój brzydki po wczorajszych podbojach talerza..pa kochane :) zaraz sprawdzę co u wastak na zakończenie

PfrT.

2ufcc0u4eh.pages.dev/48

2ufcc0u4eh.pages.dev/52

2ufcc0u4eh.pages.dev/78

2ufcc0u4eh.pages.dev/3

2ufcc0u4eh.pages.dev/78

2ufcc0u4eh.pages.dev/63

2ufcc0u4eh.pages.dev/76

2ufcc0u4eh.pages.dev/47

moja wina moja wina moja bardzo wielka wina modlitwa